زنجبیل با نام علمی Zingiber officinale، گیاهی چندساله از خانواده زنجبیلیان (Zingiberaceae) است. این گیاه بومی مناطق گرمسیری جنوب شرق آسیا است و بهویژه در هند، چین و اندونزی کشت میشود. بخش مورد استفاده زنجبیل، ریزوم (ساقه زیرزمینی) آن است که به صورت تازه، خشکشده یا پودر شده استفاده میشود. ترکیبات اصلی و اساسی زنجبیل شامل انواع قندها (از ۵۰ تا ۷۰ درصد)، چربیها (از ۳ تا ۱۸ درصد)، اولئورزین (از ۴ تا ۵/۷ درصد) و ترکیبات سوزاننده (از ۱ تا ۳ درصد) میباشد. ۱ قاشق غذاخوری زنجبیل تازه (معادل ۶ گرم) حاوی ۵ کالری، ۱ گرم کربوهیدرات و به مقدار ناچیزی چربی، پروتئین و فیبر میباشد. امروزه این گیاه در بیشتر مناطق استوایی کشت میشود. متخصصان طب سنتی از آن به عنوان داروی جهانی نام میبرند؛ این امر نه تنها به خاطر خواص ضد قارچی، ضد باکتری آن است، بلکه به خاطر اثر تسکین بخش آن بر روی دستگاه گوارش هم هست، که اینها باعث شده هندیان بیش از ۲۰۰۰ سال زنجبیل را مصرف کردهاند زنجبیل به دلیل ترکیبات فعالی مانند جینجرول، شوگائول و زینجرون یکی از بهترین شفابخشهای طبیعی برای درمان بیماریهای مسافرت، حالت تهوع و سرگیجه در غرب مطرح کردهاند. مخلوط گیاهی چای سبز زنجبیل دارای خواص ضدالتهابی قوی است که میتواند به کاهش التهاب در بدن و بهبود شرایطی مانند آرتریت کمک کند.